WIZYTA W SANKTUARIUM
4. WIZYTA W SANKTUARIUM
Kościół braci kapucynów w Padwie, dziś bardziej znany jako sanktuarium świętego Leoplda Mandicia, pochodzi z XV wieku. Prawie kompletnie zniszczony podczas II wojny światowej, następnie został odbudowany. Wnętrze jest bogate w interesujące obrazy z XV i XVI wieku. Świątynia stanowi cel znaczącego napływu pielgrzymów, którzy odwiedzają grób świętego Leopolda usytuowany w pomieszczeniu przylegającym do Kościoła, blisko celki, gdzie święty spowiadał.
Kaplica i grób świętego
Naprzeciw celi-konfesjonału (fot.1) znajduje się kaplica (fot.2), gdzie od 1963 roku spoczywa ciało świętego. Grób z czerwonego marmuru jest celem nieprzerwalnych pielgrzymek osób ujętych siłą duchową brata-przyjaciela, doznając z jego strony opieki i pocieszenia. Wewnątrz kaplicy, obok płyty nagrobnej we wnęce, jest wystawiony relikwiarz zawierający prawą rękę świętego: na pamiątkę tego, że nieskończenie wiele razy wznosiła się, aby rozgrzeszać, błogosławić i pocieszać. Artystyczny obraz ołtarza głównego w kaplicy (fot.3), zrealizowany przez Lino Dinetto, opowiada wizję świętego Leopolda: prowadzenie dusz do Świętej Trójcy poprzez medytację Jezusa Odkupiciela. Stuła i habit franciszkański przypominają o służbie i oddaniu swojego życia: święty spowiednik jest przedstawiony na kolanach - jako pośrednik i jak brat, który wskazuje drogę prowadzącą do bliskości z Chrystusem. Na zewnątrz, powyżej grobu, pali się dzień i noc „lampa pojednania”. Obrzęd ofiarowania oleju do lampy powtarzany jest każdego roku 12 maja.
Pokoik-konfesjonał
Tutaj przez około 33 lata święty Leopold spędzał większą część dnia na wysłuchiwaniu wiernych, na udzielaniu sakramentu pojednania, na cichej modlitwie. W tym małym pomieszczeniu (fot.4), pozostałym w całości jak w czasach świętego - jeden fotel, na którym siedział spowiednik, i klęcznik dla penitenta, razem z krzyżem zawieszonym na ścianie, przed którym zatrzymują się na modlitwie wyznawcy i pielgrzymi - zauważa się nadal jego obecność. Wierni kontynuują dialog z nim nigdy nieprzerwany, pozostawiając pisemne prośby i podziękowania na kartach grubej księgi wyłożonej na pulpicie. W jednej z tych ksiąg 12 września 1982 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, po tym jak zatrzymał się tu i modlił, złożył swój wpis. Oryginalne umeblowanie pokoiku wraz z przedmiotami należącymi do świętego są eksponowane w dwóch sąsiadujących salach. Płyta pamiątkowa (fot.5) umieszczona na zewnętrznej ścianie przypomina, jak podczas bombardowania 14 maja 1944 roku celka-konfesjonał została cudownie ocalona i jak przepowiedział to święty - „pozostanie jako znak Bożego Miłosierdzia”.
Kościół kapucynów
Z pomieszczenia, gdzie znajduje się grób świętego Leopolda, przechodzi się do kościoła lub dokładniej do sali spowiedzi oświetlonej przez jeden witraż (fot.6), który zachęca do sakramentu pojednania, do powrotu do odnowienia życia każdego dnia. Umieszczone są tam słowa świętego Leopolda: „Miłosierdzie Boże jest większe od każdego oczekiwania”. Święci przypominają, że trzeba prosić o łaskę, czyli doświadczenie darmowej Miłości Boga, poczucie bycia dziećmi w Synu Bożym, w darze Ducha Świętego, który woła w naszych sercach „Abba, Ojcze!”. Przebywanie w kościele (fot.7) daje możliwość adoracji Najświętszego Sakramentu w tabernakulum umieszczonym w centrum chóru braci; kontemplacji drewnianego, wyrazistego artystycznie Krzyża wykonanego przez Luigiego Strazzabosco (fot. 8) i tajemnicy zbawienia; uczczenia figury Niepokalanie Poczętej (fot. 9), która pozostała nietknięta podczas bombardowania w 1944 roku. Właśnie przed nią Ojciec Leopold przez długi czas odprawiał Mszę świętą. Na ścianie, w głębi ponad portalem z brązu ze świętymi i błogosławionymi kapucynami z Veneto, można podziwiać trzy obrazy: Przemienienie Jezusa (Dario Varotari, XVII wiek), Chwała świętego Leopolda z Błogosławioną Maryją Dziewicą i Aniołami (G.B. Tiozzo, XX wiek), ukoronowanie Maryi Dziewicy (XVI wiek).
